φύλλο 2 (ομάδα 2)

α πράξη: φέρθηκε δίκαια και έθαψε τον νεκρό. Αν σκεφτόμαστε δίκαια τότε τιμάμε τους νεκρούς όπως πρέπει.
Β πράξη: διακήρυξε άθλια να μην θάψουν και να μην τιμήσουν τον Πολυνείκη και είπε να αφήσουν άθαφτο τον Πολυνείκη για να τον φάνε τα όρνια.

Τα πολιτεύματα. Η πόλη-κράτος αποτελούσε το βασικό θεσμό πολιτικής οργάνωσης κατά την αρχαιότητα. Μέσα απ' αυτό το θεσμό λειτούργησαν οι κοινωνικοί ανταγωνισμοί και ασκήθηκε η εξουσία, από τις εκάστοτε ισχυρές κοινωνικές τάξεις. Είναι ευνόητο ότι οι κοινωνικές συγκρούσεις και οι πολιτειακές μεταβολές είχαν διαφορετική εξέλιξη σε κάθε πόλη-κράτος.

Την πορεία μεταβολής των πολιτευμάτων παρουσιάζει το ακόλουθο θεωρητικό σχήμα:

βασιλεία → αριστοκρατία→ολιγαρχία→τυραννίδα →δημοκρατία
Η δημιουργία των πόλεων-κρατών συνδέετε με την παρακμή και την πτώση της βασιλείας. Το πολίτευμα της βασιλείας παρέμεινε μόνο σε περιοχές που διατήρησαν το φυλετικό τρόπο οργάνωσης και δε δημιούργησαν πόλεις-κράτη, όπως π.χ. η Ήπειρος, η Μακεδονία κ.ά.
Ο ιστορικός βίος του θεσμού της πόλης-κράτους ξεκίνησε με την επικράτηση των ευγενών και την εγκαθίδρυση αριστοκρατικών πολιτευμάτων. Στα αριστοκρατικά καθεστώτα η εξουσία βρισκόταν στα χέρια των αρίστων, εκείνων δηλαδή που αντλούσαν τη δύναμη από την καταγωγή τους και την κατοχή γης.

Αν βασιστούμε σ’ αυτή την πληροφορία, τότε έχουμε το πρότυπο του μύθου του Ετεοκλή και του Πολυνείκη σε έναν μύθο κοσμογονικό και μάλιστα μέσα στην ίδια την Θήβα. Επίσης, η Αντιγόνη αντιστοιχεί στην Μελία. Το όνομα του Ετεοκλή, ριζωμένο σε πολύ αρχαία βοιωτική παράδοση, όπως φαίνεται και από τα ονόματα Ετεωνός, Ετεωνεύς, Ετεοκλύμενος, Ετεοθηβαίος και Ετεοκρήτες, ίσως σημαίνει τον αληθινό βασιλιά, ενώ το όνομα του Πολυνείκη σημαίνει τον εριστικό και υποδηλώνει τον θεό του πολέμου.

Ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκς συμφώνησαν να παίρνουν το βασίλειο εναλλάξ κάθε χρόνο. Μετά τον πρώτο χρόνο, ο Ετεοκλής αρνήθηκε να παραδώσει το θρόνο και ο Πολυνείκης επιτέθηκε στην πόλη των Θηβών με τους συμμάχους του (Επτά επί Θήβας). Και τα δυο αδέρφια σκοτώθηκαν στη μάχη.
Βικιπέδια

Ο Πολυνείκης, ο οποίος διέμενε στην αυλή του βασιλιά Άδραστου, επιτέθηκε στην πόλη των Θηβών με τους συμμάχους του («Επτά επί Θήβας»). Και τα δυο αδέρφια σκοτώθηκαν στη μάχη.
Ο βασιλιάς Κρέοντας, θείος των δυο αδελφιών που ανέβηκε στο θρόνο, διέταξε να παραμείνει άταφο το σώμα του Πολυνείκη. Η αδερφή του, Αντιγόνη, παράκουσε τη διαταγή και έθαψε τη σορό του αδελφού της. Ο μύθος αυτός παρουσιάζεται στην τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη».
Βικιπέδια

1 δραστηριότητα
a) λανθάνω, υπάρχει ειρωνία γιατί η Ισμήνη ξέρει και αυτή τι διέταξε ο Κρέων. Ξέρουν όλοι τι έγινε.

Μυθολογικά πρόσωπα. Δίδυμοι γιοι του Οιδίποδα και της Ιοκάστης. Κατά τον μύθο –που έγινε πασίγνωστος με την τραγωδία του Αισχύλου Επτά επί Θήβαις– το μίσος χώρισε τα δύο αδέλφια, γιατί ο Ε. αρνήθηκε να παραδώσει τον θρόνο στον αδελφό του, όπως ήταν υποχρεωμένος να κάνει, καθώς είχε συμφωνηθεί ότι ο καθένας θα βασίλευε έναν χρόνο και ύστερα θα παραχωρούσε την εξουσία στον άλλον. Ο Π. κατέφυγε στον Άδραστο (τον βασιλιά του Άργους) και κήρυξε πόλεμο εναντίον του αδελφού του με συμμάχους άλλους έξι βασιλείς. Κατά την προσβολή της Θήβας, όταν σκοτώθηκαν οι πέντε βασιλείς έξω από τα τείχη της πόλης (εκτός από τον Άδραστο), η τύχη της εκστρατείας θα κρινόταν με τη μονομαχία των δύο αδελφών, κατά την οποία σκοτώθηκαν και οι δύο. Η γερουσία των Θηβών τίμησε τον Ε. γιατί υπερασπίστηκε την πόλη, ενώ δεν παραχώρησε ούτε τόπο για να ταφεί ο Π. Το γεγονός αυτό έδωσε θέμα στο έπος Θηβαΐς (που έχει χαθεί) και στις τραγωδίες Επτά επί Θήβαις του Αισχύλου, Οιδίπους επί Κολωνώ και Αντιγόνη του Σοφοκλή και στις Φοίνισσες του Ευριπίδη. Την αρχαιότερη εξιστόρηση της φιλονικίας του Ε. και του Π. έχουμε στην τραγωδία του Αισχύλου Επτά επί Θήβαις, όπου ο ποιητής παρουσιάζεται να συμπαθεί τον Ε. παρουσιάζοντάς τον ως ανιδιοτελή ηγεμόνα, υπερασπιστή της πατρίδας του. Αντίθετα, στις Φοίνισσες του Ευριπίδη καλύτερος φαίνεται ο Π., ενώ ο Ε. εμφανίζεται ως φίλαρχος. Ο Ετεοκλής και ο Πολυνείκης, σε γλυπτό του 3ου αι. π.Χ. (Αρχαιολογικό Μουσείο, Φλωρεντία).

Κάβειροι, οἱ, οι Κάβειροι, θεότητες που λατρεύονταν σε Λήμνο και Σαμοθράκη και θεωρούνταν γιοι του Ηφαίστου, από την ικανότητά τους στην κατεργασία μετάλλων, σε Ηρό

κήρυγμα,αμοιβή που προσφέρεται μέσω δημόσιας αναγόρευσης, σε Ξεν., Αισχίν.

θεῖναι, I. απαρ. αορ. βʹ του τίθημι II. αόρ. αʹ απαρεμφ. του θείνω

λανθάνω και λήθω (√ΛΑΘ),
διαφεύγω της προσοχής κάποιου, παραμένω άγνωστος, αόρατος, απαρατήρητος.